නිවැරදි ධර්මය සැමදා විද්යමාන නොවේ..... අධර්මයෙන් එය වැසීයමින් පවතී......
ආචාර්ය පූජ්ය බුද්ධගයාවේ සිසිලචන්ද්ර මෛත්රිය හිමි
සභාපති, ශ්රී ලංකා අවිහිංසාවාදී භික්ෂු මහ සභාව
මාංශ භක්ෂණය කරන්නෝ අනුන්ගේ දුක මරණ භය නොදන්නෝය. මරණය කරා යන සතුන් මෙන්ම කවදා හෝ තමන්ද මරණය කරා යන බව නොදන්නෝය. තම මරණය අභිමුව බියෙන් මුසපත්වන බව නොසිතන්නෝය. වේදනාභරිතව මිය යෑවූ මළ කුණක් අනුසාරයෙන් තෘෂ්ණාවක් හෙවත් වානයක් මුදුන්පත් කරගන්නෝය. සම්බුදුදහමට සම්පූර්ණයෙන් එකඟ අප මහා සම්බුදුපියාණන්ටද යටත්වන්නට සිදුවූ විශ්වයේ සදාතනිකව පවතින විශ්ව න්යාය වන කුසල් අකුසල් ඵලදීම ගැන සිතාමතාම නොතකා, අඳුරින් අඳුරට යන්නෝය. අවසන්දානය මද්දාව එනම් ද්රව්යයක් නොව ද්රවයක් බව තේරුම් නොගෙන එය ඌරුමස්ම යෑයි කෙස්පලන තර්ක ගෙනහැරපාමින් තම මාංශ තෘෂ්ණාව බුදුපියාණන් වහන්සේද උකසට තබන්නෝය.
සම්බුදුපියාණන් වහන්සේ මරණය පිළිබඳව නිරන්තරයෙන්ම මෙනෙහි කිරීමට උපදෙස් දුන්නේ මිනිසාට ඇතිවන ආත්මවාදය හෙවත් අනුන් මියගොස් හෝ තමන් සහ තමන්ගේ පරම්පරාව ජීවත්විය යුතු යෑයි දැඩිසේ අල්වා ගැනීමෙන් ඇතිවන ක්ලේෂ මාරයන් තුරන් කරවීමටය. මෙලොව කොතැනක හෝ කිසිදු නොමැරෙන මිනිසකු හෝ සත්වයකු සිටීනම් එම අයට පමණක් අන් අය මැරිය හැක. මරාගෙන අනුභව කළ හැක. ඒ සඳහා අනුබලද දිය හැක.
එහෙත් එවන් න්යාය ධර්මතාවක් මෙතුන්ලොව ජීවත්වන කිසිවකුට අයත් නැත. මක්නිසාද ඒ සියල්ල අනිත්ය ධර්මතාවයට ගොදුරුවී මියයන නිසාය. පුන් පොහොය දිනවලදී ගුවන් විදුලි නාලිකාවලින්, රූපවානියෙන්, පිරිවෙන් පන්සල්වලින් මෛත්රිය, මහාකරුණාව ඔප මට්ටම් කෙරෙනු, තුනට හතරට ඇඹරෙනු, බෙහෙත් ගුලි මෙන් දියකර පොවනු, දෙඇසට කඳුළු උනන්න, හදවත හඬවන්න කරුණු කාරනා පෙන්වා දෙනු අප කොතෙ=ක් අසනු දකිනු ලැබ ඇත.
ඒත් එදිනම දහවල් ආහාරයට, දානයට ලැබෙන උම්බලකඩයාට (ලොව වැඩිම වේදනාවක් විඳ මැරෙන බල මාලුවා) මෛත්රියක් නැත. හාල්මැස්සාට මෛත්රියක් නැත. කරවලයාට කරුණාවක් නැත. කුණු කරවල හොද්දක් උම්බලකඩ සම්බෝලයක්, මාලු කෑල්ලක් නැතිව බත්ටික බඩට බහින්නේ නැත. සුදනනි, කරවල, මස්, මාලු ගස්වැල්වලින් කඩාගන්නා දේවල් නොවේ. ඒවා ආහාර සඳහා පැමිණෙන්නේ ඉමහත් දුකකිනි. වේදනාවකිනි. මෛත්රිය කෙසේ වෙතත් සදාතනික වෛරයක් එම ශරීර ලේ ධාරාව තුළ ගැබ්ව ඇත. ඒ බව දන්නේ කීයෙන් කීදෙනාද?
මෙකී සඳහන් කරුණ තුළ අප දකින එක් විශේෂිත එක් හේතුවක් අන්තර්ගතව ඇත. සියලු දේශනාවලදී පුන පුනා කියෑවෙන්නේ තමන් ප්රාණඝාතය නොකිරීමට ප්රථම සිල්පදයෙන් පොරොන්දුවන බවකි. එහෙත් අපගේ දැනුමේ හැටියට, එම භයන්කර වරදට පෙළඹවීම, අනුබල දීම සිත,කය, වචනයෙන් අනුමත කිරීම බොහෝ දේශකයන්ගේ මුවින් පිට නොවේ. එය එක්තරා අකාරයකින් තමන් නොකර අන් අය ලවා කරවීම සහ එකහෙලා අනුමත කිරීමක් බව අසරණ සැදැහවතුන්ට එත්තු ගැන්වීමට සහ එම ක්රියාව අනුමත, අනුබල දීමක් බව නොපෙන්වන්නේ කුමන අහේතුක හේතුවක් නිසාදැයි අපට තේරුම්ගත නොහැක.
මම නොමරමි. එහෙත් එම පව අනුන් ලවා කරවමි. අනුමතද කරමි. අනුබලද දෙමි. පවට සම්බන්ධ නැත යනුවෙන් සහ මා පවෙන් මිදිලාය යන මිථ්යාව බොහෝ බෞද්ධ හදවත් තුළ දැනට ලැගුම් ගෙන හමාරය. එවන් සටකපට සිල්පද සම්බුදු දර්ශනය තුළ කිසිසේත් නොමැති බව නොබියවම අප මෙසේ ප්රකාශ කරමු. සුධනනි, සර්පයා අල්ලා ගතයුත්තේ වලිගයෙන් නොව හිස පැත්තෙනි. අප මනුෂ්යයන් ඇතුළු සියලු සතුන් මරණයට නොකැමැති බව තමන්ට අනුරූපව සිතීමට උපදෙස් දුන්නෝ බුදුරජාණන් වහන්සේමය.
නිර්මාංශිකව ජීවත්වන තැනැත්තාගේ මොලය පිරිසිදුය. සිත පිරිසිදුය. සිත ජීවත්න්නේ ශරීරය ආශ්රිතවය. පොළවෙහි භූමදාන කළ යුතු මිනියක් කුස තුළ භූමදාන කරගනිමින් මළකුණු ඕජස්වලින් පෝෂිත වූ මොළයකින් කුමන ආශ්චර්යයක් ලබාගන්නද? මලකුණු පෝෂණයෙන් ජීවත්වන්නා තරාතිරම කෙසේ වෙතත් මන්දගාමියෙකි. අඩි දහයක් ඉදිරියට යනවිට අඩි අටක් ආපසු ඇදෙන්නෙකි. ලොව පහළවූ සහ පහළව සිටින සියලු නිර්මාංශික උතුමන් අඩි දහයක් ඉදිරියට ගමන් කරන විට නොසිතූ විලස තවත් අඩි දහයක් ඉදිරියට තල්ලු වේ. මෙලොව ගුප්ත වශයෙන් සැඟවී තිබූ විශ්ව රහස් සොයාගත් සියල්ලෝම නිර්මාංශික තැනැත්තන්ය. සමහරු පාරම්පරික නිර්මාංශිකයන්ය.
සමහරු පවසන්නේ තමන් කුරා කුහුඹුවකුවටත් වරදක් කරලා නැහැ යනුවෙනි. ඒත් ඔවුන් සිය ජීවිත කාලය පුරාම මූලික සිල්පදය නිර්දය ලෙස කඩාගනිමින්,ජීවිත යදින, අනන්ත අසරණ සතුන්ගේ මෘත ශරීර හොණ්ඩර, ටොන්වලින් කොතෙක් තම ශරීරයේ භූමදාන කරගෙන ඇත්ද? කුරා කුහුඹුවකුටවත් වරදක් නොකළායෑයි පවසන අයගේ අවිද්යාවේ මෝහන්ධකාරයේ තරම කෙතරම්ද යන්න ඔවුන්ට කවදා, කොතැනදී වැටෙහ්ද?
සම්බුදුරදුන් දෙසූ උසස්ම දානයක් වශයෙන් සැලකෙන එනම් ජීවමාන සම්බුදුවරයකුට ලබාදෙන උසස් සිවුපස දානයක් හා සමාන අභයදානය වර්ග බේදයකින් තොරව සත්වයන්ට ලබාදී, සතුන්ට සදා සතුට ලබාදෙන මා හට සදා සතුට ලැබේවාෘ සතුන්ගේ මර අෙ¹aනාව පිරි මෘත ශරීර ආමාංශගත නොකරන මාහට සියලු සතුන්ගේ ආශිර්වාදය නොමඳව ලැබේවාෘ සතුන්ගේ මෘත ශරීර මිනිසා අනුභව කරන්නේ කුසගින්නට නොව හුදෙක් දිව තුළ ඇති තෘෂ්ණාවට හෙවත් වානයටය. තදබල ශෝකයක් තුළ ලබාගන්නා මාංශවල ඇත්තේද තදබල ශෝකයකි. එම කුණු රුධිරය හදවත් තුළින් ගමන් ගන්නා විට එම රුධිරය නියමාකාරයෙන් පිරිසිදු නොවන අතර එයින් නොඅඩුව තදබල ශෝකය උපදී. බොහෝ අයවලුන් හේතුවක් නොමැතිවද නිරතුරු ශෝකයෙන්ම කල්ගෙවන බව අප විසින් නිරීක්ෂණය කර ඇත. නියම හේතුව කිසිදා නොවැටහෙනු ඇත.
මෙසේ සිතීමට පුරුදුවන්න. අප ජීවත්වන මොහොතක් මොහොතක් පාසා අපගේ නිරතුරු ප්රාර්ථනය වී ඇත්තේ සතුටක් ලැබීමය. එම තාවකාලික සතුට පතා අප සිදුකරන්නේ ඉමහත් අසතුටට පත්කොට සතුන් මරවා එම මරණ තම සිතෙන් අනුමතකොට ආහාරයට ගැනුමය. එසේ අනුගතවීම ලෝක ධර්මතාවට හා විශ්ව න්යායට එකඟ දෙයක් නොවේමය. තමන් වපුරන දෑ වැඩි වැඩියෙන් අස්වනු වශයෙන් ආපසු ලැබෙන විශ්ව දර්ශනයක් තුළය අප සියල්ල ජීවත්වනුයේ.
සුධනනිෘ සුධන සාධුනිෘෘෘ අප නැවත නැවත පවසන්නක් මැදහත් සිතින් අසනු මැනවි. දෙවියන්ට බුදුන්ට (දළදා පූජාව) පූජා කරනුයේ බෙහෙවින් පිරිසිදු මාංශවලින් තොර දානයන්ය. මාංශ භක්ෂකයාට මරණින් මතු දිව්ය, බ්රහ්ම ලෝකගතවීමට නොහැක. මක්නිසාද තමන්ගේ දිවට (ජිව්හා විඤ්ඤාණයට) කැමැති දැ එම ලෝකවල නොමැති නිසාය. ස්වර්ගයට යාමට නිතර යාඥකරන අන්ය ලබ්ධිකයකුගෙන් අප ඇසුවේ ස්වර්ගයේ සත්ව ගොවිපල සහ සතුන් මරණ ස්ථාන බෙහෙවින් තිබේද කියාය. ඔහු නිරුත්තර විය. දිව්ය, බ්රහ්ම ලෝකවල සැප විඳීමට තෙපරබාන අප සැදැහැවතුන්ගෙන් අපට ඇසීමට සිදුව ඇත්තේද එම කරුණමය.
මාංශ යනු වානයකි. (තෘෂ්ණාව) එසේ නම් නිර්මාශ නොවී නිර්වානයට අනුගතවන්නේ කෙසේදැයි සුධනනිෘ සුධන සාධුනිෘෘෘ අපට පවසන්න. නැතිනම් තෙරුම්ගන්න.
තෙරුවන් සරණයි!
