නිවැරදි ධර්මය සැමදා විද්‍යමාන නොවේ..... අධර්මයෙන් එය වැසීයමින් පවතී......
ශ්‍රී සුධර්මානන්ද පුරාණ මහා විහාරය, කොරසේ, උඩුගම්පොල
මෙවන් පැනයකට එකවිටම 'ඔව්' කියා හෝ 'නැත' කියා හෝ පිළිතුරක්‌ දිය නොහැකිය. මන්ද මේ සම්බන්ධව ග්‍රහණය කරගන්නා වැරැදි දෘෂ්ටි ගැනීමට ඇති අවස්‌ථා වැඩි නිසාය. මේ නිසා යමක් දෙස පක්‌ෂග්‍රාහීව නොව මධ්‍යස්‌ථව බලා එහි පවතින යථා ස්‌වරූපය දැනගැනීම කළ යුතුය. බුදුපියාණන් වහන්සේ මාංස අනුභවය අනුමත කළේද? යන්න පිළිබඳව තොරතුරු පෙළ දහම තුළින් සපයාගත යුතුය. ඒ අනුව අපගේ පළමු අවදානය යොමු වන්නේ 'ම-Cධිම නිකායේ ජීවක සූත්‍රය' වෙතය. ජීවක සුත්‍රයට අනුව ජීවක තෙම බුදුපියාණන් වහන්සේගෙන් විමසා සිටින්නේ මාංස අනුභවය පිළිබඳ පැනයකි.
'ස්‌වාමීනි, ශ්‍රමණ ගෞතමයන් උදෙසා කරන ලද තමා පිණිස කරන ලද, මාංශ ඒ බව දැන දැන වළඳන්නාහයි මා අසා ඇත. මෙහි සත්‍ය, අසත්‍යතාව කුමක්‌ද? (ම. නි. ෂෂ, බු.ජ.මු. 1973, 54 පිටුව).
ජීවකතුමන් බුදුපියාණන් වහන්සේගෙන් මෙවැනි පැනයක්‌ විමසා ඇත්තේ තමාට සමාජයෙන් අසන්නට ලැබුනු පුවතක්‌ වශයෙන්ය. එතුමාට අවශ්‍යවූයේ එහි පවතින සත්‍ය අසත්‍යතාව දැනගැනීමය.
ජීවක තුමන්ගේ පැනයට අනුව එම ක්‍රමයට මාංස අනුභවය කිරීම 'උද්දීස්‌සක්‌ත මංසං' ලෙස දැක්‌වේ. එනම් තමා උදෙසා මාංස සැකසීමට ප්‍රාණවධය සිදුකර සැකසූ මාංසය. මේ පැනයට බුදුපියාණන් වහන්සේගේ පිළිතුර වූයේ 'නැත' හෝ 'ඔව්' යන්න නොවේ. බුදුරජාණන් වහන්සේ එතුමාට කරුණු පැහැදිලි කිරීම තුළින්ය.
ජීවක මම කරුණු තුනකින් මාංස පරිභෝජනය නොකළ යුතු යෑයි වදාරමි. එනම්,
1. දක්‌නා ලද දෙයයි
2. අසන ලද දෙයයි
3. සැක කරන ලද දෙයයි
මේ කරුණු තුනෙන් මාංස පරිභෝජනය නොකර යුතුය. ජීවන ඇදුරුතුමනි, මේ කරුණු තුනකින් පිරිසිදුව මාංස පරිභෝජනය කළ යුතු යෑයි වදාරමි'. (ම.නි. ෂෂ බු.ජ.මු. 1973, 54 පිටුව)
1. නොදක්‌නා ලද්දෙ යෑයි
2. නො අසන ලද්දෙ යෑයි
3. සැක නොකර ලද්දෙ යෑයි
ජීවක ඇදුරුතුමනි, මෙම කරුණු තුනෙන් යුක්‌ත පිරිසිදු වූ මාංසය පරිභෝජනය කළ යුතු යෑයි වදාරමි'.
මෙම පිළිතුරට අනුව වැළඳිය යුතු හා නොවැළඳිය යුතු ද යන්න සකාරණව පැහැදිලිව බුදුපියාණන්වහන්සේ දේශනා කළ සේක.
බුදුසමයට අනුව මාංස පරිභෝජනයේදී අනුගමනය කළ යුතු පිළිවෙල ආකාර තුනක්‌ යටතේ වැඩිදුරටත් විස්‌තර කරනු ලබයි.
1. අදිට්‌ඨ පාරිශුද්ධිය
2. අසූත පාරිශුද්ධිය
3. අපරිසංකිත පාරිශුද්ධිය
යන්න ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධිය වේ. ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධියේ පළමු අංගය අදිට්‌ඨ පාරිශුද්ධියයි. එනම් තමා වෙනුවෙන් ප්‍රාණියකුගේ දිවිය තොර කළ බව දක්‌නා ලද මත්ත්‍ය මාංස නොවැළඳිය යුතු වන අතර අදිට්‌ඨ පාරිශුද්ධිය තුළදී 'තමා' උදෙසාම මැරූ බව නොදුටු බවයි. 'පවත්න මාංස්‌ අදිට්‌ඨ මාංස වශයෙන් දැක්‌විය හැකිය. පවත්න මාංස යනු වෙළෙඳ පොළෙහි විකිණීම පිණිස තබාඇති මාංසයි. (ම.පා. ෂෂෂ බු.ජා.මු. 1957, 554-592 - පිටු) නූතනයේ දානය සඳහා භික්‌ෂුන්ට පූජා කරනු ලබන්නේද වෙළෙඳපළින් ගෙනවිත් සකසා පිරිනමන මාංශයි. එම මාංශ භික්‌ෂුන්ට කැපය.
02. අසූත පාරිශුද්ධිය
ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධි ධර්ම අතර දෙවැන්න අසුත පාරිශුද්ධයයි. තමන් උදෙසා වධයට පමුණුවා ගන්නා ලද බව නොඇසූ මත්‍ය මාංස 'අසූතං මංසං' නම් වෙයි. බොහෝ විට දන් පූජාකරන දායකයෝ තම දාන මුරය සඳහා හොඳ දිය මසක්‌ අවශ්‍ය යෑයි තම හිතවත් මසුන් මරන්නකු හට කියා දිය මස්‌ ලබා ගනිති. මසුන් මරන්නා 'අපේ දානයට හොඳ මාළුවෙක්‌ අසවල් දවසට අවශ්‍ය යෑයි' පැවැසූ විට මසුන් මරන්න යන්නේ එම ඉල්ලීම ඉටු කිරීමේ අදහසිනි. එම නිසා මසුන් මරන්නා දානය සඳහා මසුන් මරන්න පෙළඹෙයි. තවද දායකයා එම දානය පිළියෙල කර පිළිගන්වන්නේද 'අපේ හාමුදුරුවනේ මේවා හොඳ අලුත් මාළු අසවලාට කියලමයි ගෙන්න ගත්තේ' වශයෙන්ද පවසමිනි. මෙසේ වූ කල මේ මාංස 'සුත මාංසය' හෙවත් තමා වෙනුවෙන්ම ප්‍රාණඝාතය කොට පිළියෙල කරන ලද මාංසයක්‌ වශයෙන් අකැප වන්නේය. විශේෂයෙන්ම එවන් මාංස දානයක්‌ යමෙක් පිළියෙල කරන්නේ නම් ඉහත පරිදි එය ලබාගැනීම නොකළ යුතුය. ඒ සඳහා උචිත වන්නේ අසූත පාරිශුද්ධියට අයත් තමන් උදෙසා කළ බව නොඇසූ මාංසය.
03. අපරිසංකිත පාරිශුද්ධිය
ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධියෙහි තෙවැනි අංගය වන මෙය අටුවා විවරණයට අනුව පරිසංකිතයේ ප්‍රභේද තුනක්‌ දක්‌වා ඇත.
1. දිට්‌ඨ පරිසංකිතං
2. සුත පරිසංකිතං
3. තදාභය විමුක්‌ත පරිසංකිතං වශයෙන් මෙම අවස්‌ථා තුන පැහැදිලි කිරීම පිණිස අටුවාව උදාහරණක්‌ද දක්‌වා ඇත. 'දැල් වරදැල් ආදී ආයුධ අතැතිව ගමෙන් පිටව වනයට පිවිසෙන මිනිස්‌සු, භික්‌ෂුන් වහන්සේ නමක්‌ දකිති. මොවුන් වනගත වූයේ දඩයම පිණිස ය. පසුදින එම භික්‌ෂුව පිඬු පිණිස වඩියි. ගම්වැසියෝ මසත්‍ය මාංශ සහිත ආහාර පානයෙන් භික්‌ෂුන් වහන්සේ පුදති. (සා.පා. වි. අට්‌ඨ ෂෂ ස.හේ.මු. 1945, 435, 436 පිටු.)
ඉහත සංසිද්ධිය විවරණය කොට බලන විට එහි දිට්‌ඨ පරිසංකිතය අන්තර්ගත වන අයුරු ප්‍රකටය. ආයුධ ගෙන වනයට පිවිසෙන විට ඔවුන්ට හමුවූවේ භික්‌ෂුවකි. ඔවුන් ප්‍රාණවධය පිණිස හැසිරෙන විට මුවා, ගෝණා ආදි සත්වයන් දැක එම සතුන් ප්‍රාණවධය කොට ගෙන එන මාංස භික්‌ෂුවට පුද දුන්නේය. ඉන් දිට්‌ඨ පරිසංකිතය ඇති වේ. සැකය පහළ වේ. පරිසංකිත පාරිශුද්ධිය නම් තමා වෙනුවෙන් කළ මාංසයක්‌ සැකයෙන් තොර මාංශයක්‌ වීමයි.
සුත පරිසංකිත අවස්‌ථාව වන්නේ සැකය තම ශ්‍රවණය සාධාරණීකරණය නිසා වන්නකි.
තදාභය විමුක්‌ත පරිසංකිතය ඉහත අවස්‌ථා දෙකටම වඩා හාත්පසින්ම වෙනස්‌ය. මන්ද යත් මෙහි සැකය උපදවන දැකීමක්‌ හෝ ඇසීමක්‌ හෝ නොමැතිව ම සැකය ජනනය වන බැවිනි. එනම් භික්‌ෂුව පිඬු පිණිස ගමට වැඩි කල ගම්වැසියෝ මත්ස්‍ය මාංස සහිත ආහාර පානයෙන් භික්‌ෂුන් වහන්සේ පුදති. මෙම මාංසය තමා උදෙසාම කළ මාංසයකැයි සැක පහළ වේ නම් එය තදාභයමුක්‌ත පරිසංකිතයයි. (සමන්ත පාසාදිකා ෂෂ කොටස, සංස්‌කරණය, හේවාවිතාරණ මුද්‍රණය 1945-436 පිටු)
ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධිය ලෙස හැඳින්වෙනුයේ එම මාංස සම්පාදනය කෙරෙහි තමා සෘජුව හෝ චක්‍රව හෝ සම්බන්ධතාවක්‌ නොමැති බවයි. ඒ සඳහා කුමන හෝ ආකාරයකින් අනුබල නොදුන් බවයි. අකුසල ධර්මය සිදුවන්නේ මාංස අනුභවය නිසා නොවේ. එම මාංස ලබාගැනීම උදෙසා කළ ප්‍රාණඝාත ක්‍රියාව නිසාය යන්න මේ ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධතාව තුළින් ප්‍රකට වන ධර්ම විවරණාර්ථයයි.
ප්‍රාණඝාතයෙන් මිදී, අකුසල කර්ම සිදුනොවන පරිදි මාංස පරිහරණය පිණිස යම් හෝ ඉඩක්‌ ඇත. එම ඉඩකඩ භාවිත කර අවශ්‍ය අයට මාංස පරිහරණය කළ හැකිය. මේ සඳහා පවතින අවකාශය බුදුපියාණන් වහන්සේ විසින් පෙන්වා දීමක්‌ විනා අසුරාලීමක්‌ සිදුකර නොමැත. එය ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධියයි. ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධියෙන් යුත් මාංශ අනුභවයට සුදුසු බවත්, ත්‍රිකෝටික පරිශුද්ධියට නොයුතු මාංස අනුභවයට නොසුදුසු බවත් බුදුපියාණන් වහන්සේ අනුදැන වදාරන සේක.
ගිජුකුල පව්වෙන් බසින්නා වූ භික්‌ෂුන් වහන්සේලා සිංහයකු විසින් ඉඳුල් කළ මසක්‌ දැක, එය පිසවා අනුභව කළාහුය. කිම, අපි පරිජි ඇවැත් අවන්නමෝ දැයි ඔවුනට කුකුස්‌ ඇතිවිය. බුදුරාජණන් වහන්සේට මේ පවත් සැල කළාහුය. බුදුපියාණන් වහන්සේ මහණෙනි, සීහවිඝාතයෙහි ඇවැත් නොවේ, යෑයි වදාළ සේක. (පා.පා. බු.ජ.මු. 1959-132 පිටුව)
මේ පරිදිම ව්‍යාඝ්‍රයකු විසින් ඉඳුල් කළ, දිවියකු විසින් ඉඳුල් කළ, කරබාන වලසකු විසින් ඉඳුල් කළ, වෘකයකු විසින් ඉඳුල් කළ, මස්‌ දැක ඉතිරිය පිසවා වළ¹, තමා පරිජි වූයේ දැයි වූ කුකුස නිසා බුදුපියාණන් වහන්සේගෙන් විමසූ කල උන්වහන්සේ පරිජි නොවන බවත්, තිරිසන් ගතසතුන්ට අයත් දෙයෙහි වරද රහිත බවත් වදාරා ඇත. (පා.ප. බු.ජ.මු. 1959, 132 පිටුව)
බුදුපියාණන් වහන්සේ යමක් කැප යෑයි වදාරා ඇත්නම් අප ඒ ගැන ප්‍රශ්න, සැක ඇති කරගත යුතු නැත. මස්‌ මාංශ අනුභවය ගැන සැලකීමේදී මස්‌ වර්ග දහයක්‌ අකැප බව වදරා ඇත.
1. මිනී මස්‌
2. අශ්ව මස්‌
3. ඇතුන්ගේ (අලි) මස්‌
4. සුනඛ මස්‌
5. සර්ප මස්‌
6. සිංහ මස්‌
7. ව්‍යාඝ්‍ර මස්‌
8. දිවි මස්‌
9. වලස්‌ මස්‌
10. කළු හිස්‌ වලස්‌ මස්‌ යන දහයයි.
මෙම මස්‌ වර්ගයන් අකැප යෑයි වදාරා ඇත්තේ යම් යම් හේතූන් මුල්කරගෙනය. ඇතැම් දුර්භික්‌ෂවලදී මිනීමස්‌ පවා අනුභව කළහ. එක්තරා භික්‌ෂුන් වහන්සේ නමක්‌ සඳහා මිනීමස්‌ ලැබිණි. බුදුපියාණන් වහන්සේ මිනීමස්‌ වැළඳීම 'ථුලැසි' නම් වූ අවැතක්‌ බව වදාළහ. ඇතුන් අසුන් රාජ පරිභෝග වස්‌තු නිසා, සුනඛ සර්ප මස්‌ පහත් පිළිකුල් නිසාද, සිංහ, ව්‍යාඝ්‍රාදී මස්‌ අනුභවය කළ භික්‌ෂුන් වහන්සේට එම ගන්ධය නිසා සිංහාදීන්ගෙන් පීඩා විඳීමට සිදුවන නිසාත් එම මාංස අකැප බව වදාළ සේක. සෙසු මාංස අකැප බවත් දක්‌වා නැති අතර, බුද්ධ ප්‍රමුඛ ආර්යය වූත්, අනාර්ය වූත් භික්‌ෂු සංඝයා මාංස වැළ බව අපේ ත්‍රිපිටක සාහිත්‍ය හා සීහල වථුව වැනි පෙළපොත්වල සඳහන් වේ.
ඉහත සඳහන් කරන ලද තොරතුරුවලට අනුව අප බැසගත හැකි තීරණය වන්නේ බුදුපියාණන් වහන්සේ මාංස අනුභවය පිsළිබඳ කරුණෙහිදී ඉතා පැහැදිලි මතයක සිටි බවයි. කැමති අයට අනුභවයන්, අකමැති අයට ඉන් මිදීමටත් අවකාශය ඇත. යමෙක් මාංස අනුභවය කරන්නේ නම් ඒ කවරාකාර මාංසයක්‌ විය යුතු දැයි යන්න දේශනා කර ඇත. එය ධාර්මික විවරණයකි. ප්‍රාණඝාතයෙන් මිදී මාංස අනුභවය කළ හැකි බවත් එවැනි අවස්‌ථාවක්‌ වරදක්‌ නොවන බවත් එමගින් අකුසල් සිදුනොවන බවත් ගම්‍ය වේ.
